Veel te lange benen, slungelige armen en een hoofd vol pukkels. Waar mijn lange lijf inmiddels in proporties is, was dat op de middelbare school nog niet zo. Ik voelde me onzeker en straalde dat ook uit. Als iemand mij had aangeboden een stukje van dat lijf over te nemen, had ik het gedaan. Ik was kwetsbaar en pesterijen raakten mij diep.

Nu, jaren later, zou ik voor geen goud meer willen dat iemand die mooie lange benen van me afneemt. En ik zou ook geen centimeter korter willen zijn. Ik ben ik en ik ben lang. Dat hoort bij mij. Ik sta rechtop en draag hakken. Okee, hakjes, anders toren ik echt boven alles en iedereen uit. Dat hoeft ook weer niet.

Het is bijzonder, hoe sommige dingen lopen in het leven. Voor de Stichting Omgaan met Pesten heb ik een pareltje van een opdracht gekregen. Vorige week mocht ik voor deze stichting in gesprek met cabaretier Arie Engel Koomen. Naar eigen zeggen heeft hij ‘schijt’ aan alles wat hip en trendy is en doet hij lekker wat hij zelf wil. Zijn advies luidt; ‘Maak van jouw unieke dingen jouw badge of honour. Dus als je flaporen hebt, draag ze met trots.’ Zo voel ik me nu ook: hakken aan, en gaan.