Vorige week mocht ik Sinterklaas assisteren in zijn taken. Hij was te gast bij de Stichting Tjitze Hesselius, waar een Sinterklaasfeest werd gevierd met honderdzeventig ouderen. Dan ben je als Piet wel trots dat jij wordt uitgekozen om de Goedheiligman te vergezellen, kan ik je vertellen. Deze ouderen hebben laten zien dat Sinterklaas echt een feest voor iedereen is. Voor jong en oud. En dat het een heel mooie manier is om contact te maken. Piet steekt zijn hand uit en de ouderen staan in de rij om met je te dansen. Piet zingt een liedje en iedereen zingt mee. Waar zie je dat nog?

Ik was trouwens niet zomaar Piet, maar Reporterpiet: de Piet die altijd op zoek is naar verhalen. Met een microfoon ging ik de zaal rond. “Hoe vierde u vroeger het Sinterklaasfeest?”, “En kunt u zich nog herinneren wat u kreeg als cadeautjes?”. Niet alle ouderen hadden het Sinterklaasfeest als fijn en gezellig ervaren. Sommigen waren jarenlang doodsbang geweest voor de komst van de Goedheiligman. In hun tijd gingen nog verhalen dat je mee moest in de zak naar Spanje. Of dat je de roe kreeg als je je niet goed had gedragen. Een dame werd zelfs boos. “Jij was degene die mij achterna zat met de zak’’, riep zij kwaad, terwijl ze haar vinger bijna in mijn gezicht priemde. “Ik was nog maar zo hoog.’’ Met haar armen geeft ze aan dat ze nog een kleine meid was. Haar boosheid zit diep en mijn verschijning als Piet haalt die bij haar naar boven. Wat verdrietig voor haar. Sinterklaas moet een feest zijn van vreugde en gezelligheid. Niet van angst en spanning. Het raakte mij en tegelijkertijd deed het mij nog meer beseffen dat Piet zijn veel verder gaat dan een pak aan en wat vegen over je gezicht. Wat je als Piet zegt en doet maakt diepe indruk. Zelfs zo diep dat mensen het zich zeventig jaar later nog herinneren. Laten we daar als (hulp-)Pieten goed bij stilstaan en zorgen dat iedereen over zeventig jaar nog steeds weet dat het toen zo’n prachtig feest was. Een feest vol liefde, contact, geven en delen.