Pitchen op een netwerkbijeenkomst: je krijgt een paar minuten om te vertellen wat je doet, eindigt met een aanbod en deelt visitekaartjes uit om reacties op dat aanbod te kunnen ontvangen. In theorie heel simpel. Totdat je geen visitekaartjes hebt. Zoals ik. Dan wordt pitchen opeens heel spannend.

Hoewel het laten drukken van kaartjes echt binnen een mum van tijd geregeld is via een van de velen drukwerkaanbieders, zag ik uitsluitend leeuwen en beren. Welk ontwerp moet erop? Wat wordt mijn logo? En welke kleuren kent mijn huisstijl? Veel te veel vragen waarop ik het antwoord niet wist. Dus ik stopte mijn kop in het zand en wachtte op het moment dat de kaboutertjes het voor me zouden doen. Dat gebeurde natuurlijk niet en tot op de dag van mijn pitch had ik geen kaartjes.

Naast het weggeven van mijn gegevens was ik ook gevraagd om de aanwezigen een aanbod te doen. Ook daar was ik nerveus van; wat moest ik weggeven?

Op de dag van de pitch kwam het antwoord als vanzelf. Natuurlijk wist ik wat ik weg moest geven, namelijk het mooiste van wat ik te bieden heb: mijn verhalen. Toen was er tijdsdruk, maar ik had een plan: een van mijn columns op een mooie flyer, met op de achterkant mijn contactgegevens. Twee vliegen in één klap. Ik zocht een column uit en maakte een ontwerp. Geen poespas, geen huisstijl of bijzondere kleuren, maar doelgericht: een verhaal op de voorkant en mijn contactgegevens op de achterzijde en dat op luxe papier.

Gelukkig zijn drukwerkdrukkers snelle jongens, dus toen ik die ochtend een verzoek deed, kreeg ik onmiddellijk reactie dat de flyers nog vòòr drie uur diezelfde dag aan huis bezorgd zouden worden. Wat een service! Om 13.00 uur ging de bel en de drukwerkdrukker stond voor de deur. In zijn handen had hij een groot pak A4-papier. Ik kon wel door de grond zakken; ik was vergeten aan te geven dat ik de flyers op A5 gedrukt had willen zien. Wat stom! Ik bedankte hem voor zijn snelle service en kon mijn tranen nog net bedwingen tot het moment dat ik de deur weer had gesloten. Stond ik daar met 150 velletjes luxe A4-papier. Precies zoals ik ze had ontworpen, maar een maatje veel te groot.

Tijd om andere flyers te laten drukken was er inmiddels niet meer, dus ik haalde diep adem en maakte de keuze: ik zou die middag gewoon stoïcijns mijn A4-kaartjes uitdelen en doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Zo gezegd, zo gedaan.

Als je je afvraagt waarom ik altijd zo’n hutkoffer met me meezeul, weet je nu het antwoord: daar zitten mijn visitekaartjes in.