Kaartjes, brieven, postpapier. Ik ben er dol op. En zeg eerlijk, wie vindt het nou niet leuk om eens in de zoveel tijd een kaartje te ontvangen? Het krijgen van een brief of een kaart wordt steeds zeldzamer en dat maakt het bijzonder. De landelijke organisaties Postmaatje en Omapost spelen hierop in. Zij koppelen ouderen in verzorgings- en verpleeghuizen aan mensen die het leuk vinden om kaartjes te schrijven. Ik heb ook een “penvriendin”; een dame van bijna negentig in een verpleeghuis ergens in Noord-Brabant.

De eerste brief was een beetje onwennig; wat schrijf je naar iemand die je helemaal niet kent? Bovendien had ik vernomen dat mijn vriendin nooit terug zou schrijven; vanwege een halfzijdige verlamming is zij daar niet meer toe in staat. Alleen over jezelf kletsen wil je ook niet, dus ik vroeg naar haar interesses en verleden terwijl ik wist dat het antwoord nooit zou komen. Ook koos ik voor het delen van een gedicht. Over een mereltje die bovenop een tak zijn deuntje fluit. Dat zou mijn penvriendin best leuk vinden, dacht ik. Een postzegel erop en mijn brief ging op de post.

Nog diezelfde week lag er een kaartje op mijn eigen deurmat. Ik was meer dan verrast. Van wie kon het zijn? Het was de begeleiding van mijn penvriendin. Ze schreven dat mijn post in goede orde was overgekomen en dat mevrouw straalde van oor tot oor bij het horen van de woorden die ik voor haar gekozen had. Ik moest even slikken. Zo lief vond ik het. Van het weekend ga ik een weekendje weg. Driemaal raden wie ik een vakantiekaartje ga sturen?